eu contaba as horas que me faltaban para fuxir desa maldita cidade.
Ella duerme tras el vendabal.
No se quitó la ropa.
Sueña con despertar en otro tiempo y en otra ciudad.
O reloxo de parede da miña aova marcaba as doce.
A unha.
As dúas.
As tres.
...
E así ata as sete da mañán.
Mentras eu esperaba con bágoas nos ollos, eles vivían un dos seus millores concertos
ó longo da súa carrera musical.
Vetusta Morla culminaba o seu espectáculo con Saharabbey Road,
o público estoupaba de alegría, eu morría de angustia
e seguía a contar as horas que me quedaban para chegar o aeroporto.
http://es.youtube.com/watch?v=h--c2hGrj2Q
Eu non saía dese concerto. Se o soubera, xúroche que esa noite
estaría desexando que non pasaran as horas.
E non estaría afogando nese cuarto.
Tan sólo seremos libres cuando no haya más que perder
Vetusta chegou a Galiza. Eles mesmos contábanme na Fnac despois do acústico
que era aquí onde máis os querían...
Xa non podo escoitar a Quique González.
Pero escoitei a Vetusta e non pensei en ti.
...es hora de volver a empezar...
